کد مطلب:193604 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:106
ابوحنیفه پرسشهایی را مطرح می سازد؟
محمد بن مسلم گوید: نزد حضرت صادق - علیه السلام - در منی بودم كه ابوحنیفه در حالی كه بر الاغ خود سوار بود رسید، و از امام صادق - علیه السلام - اجازه گرفت، حضرت به او اجازه داد و هنگامی كه نشست به حضرت صادق - علیه السلام - گفت: می خواهم براساس قیاس با تو بحث كنم.
حضرت صادق - علیه السلام - به او فرمود: در دین خدا قیاس نیست، ولی از تو
[ صفحه 497]
درباره ی الاغت سؤال می كنم، چرا چنین است؟
ابوحنیفه گفت: از چه چیزی سؤال می كنی؟
حضرت فرمود: از این دو نقطه ای سؤال می كنم كه بین دو دست اوست، آنها چیست؟
ابوحنیفه: آن خلقتی است در چهارپایان مانند دو گوش و بینی است كه در قسمت سر تو است.
حضرت صادق - علیه السلام - فرمود: خداوند دو گوش مرا آفرید تا با آن ببینم، و بینی مرا آفرید تا با آن بوی خوش و بد را استشمام كنم، ولی این دو چیز را در این درازگوش برای چه چیزی آفرید؟ چگونه در همه جای بدن این حیوان مو روئید به جز در این قسمت از بدنش؟
ابوحنیفه گفت: سبحان الله! من درباره ی دین خدا سؤال می كنم، و تو پرسشهای بچه گانه ای از من می كنی. سپس ابوحنیفه برخواست و از مجلس خارج شد.
محمد بن مسلم گوید: به امام صادق - علیه السلام - عرض كردم: فدایت شوم از مطلبی سؤال كردی كه دوست دارم آن را بدانم.
حضرت گفت: ای محمد خدای تبارك و تعالی در كتاب شریف خود می گوید: «ما انسان را در رنج آفریدیم» [1] یعنی انسان را به طور ایستاده در رحم مادر آفرید به طوری كه رو و دست و پای او به همان سویی است كه رو و دست و پای مادر او است و پشت و نشیمن او به همان سویی است كه پشت و نشیمن مادر او است، غذای او همان است كه مادر او می آشامد، و نفس می كشد، درحالی كه میثاقی كه خدا از او گرفت. پیش روی او است.
پس هرگاه ولادت او نزدیك شد فرشته ای می آید كه نام او «زاجر» است و به او نهیب می زند و او را به طرف پایین سوق می دهد.
[ صفحه 498]
و در اثر آن بچه تغییر وضعیت می دهد و رو و دست و پای او به طرف قسمت های زیرین مادر قرار می گیرد، و قسمت های عقب او به طرف پیشین مادر خود قرار می گیرد و به این وسیله خداوند تولد و زائیده شدن او را بر مادرش آسان قرار دهد. و این حالتی است كه شامل همه مردم می گردد مگر اینكه از مخالفین (یا شخص سركش باشد) زیرا در این صورت هنگامی كه فرشته به او نهیب می زند او وحشت می كند و او سر و ته می شود و از نهیب آن فرشته می ترسد و وحشت زده و گریان بر زمین می افتد، در حالی كه میثاق و پیمان خدا را (در عالم ألست) فراموش كرده است.
ولی خداوند تمامی حیوانات را در شكم مادرشان به طور معكوس (با سر پایین و پا به سمت بالا) می آفریند و پشت های آنها را به طرف قسمت های جلوی مادر قرار می دهد به طوری كه قسمت های جلوی آنها به طرف قسمت پشت مادر است. به همین صورت و در حالی كه سر خود را بین دو دست و دو پای خود گرفته اند در ارحام منتظر لحظه ولادت می باشند، و از مادر غذا جذب می كنند و هنگامی كه لحظه ولادت فرا رسید به سرعت و سهولت از شكم مادرشان بیرون می افتند و این دو نقطه ای كه بین دو دست آنها است همگی محل چشمان آنها در شكم مادرشان می باشد و آنچه در نقطه پاهای آنها است محل تنفس آنهاست كه روی آنها مو نروئیده است، و این حالت و وضعیت در همه حیوانات و چهارپایان می باشد مگر شتر كه سر او - به علت طولانی بودن گردن آنها - از بین دست و پای آنها در شكم مادر خارج شده و عبور كرده است. [2] .
حضرت صادق - علیه السلام - به او فرمود: در دین خدا قیاس نیست، ولی از تو
[ صفحه 497]
درباره ی الاغت سؤال می كنم، چرا چنین است؟
ابوحنیفه گفت: از چه چیزی سؤال می كنی؟
حضرت فرمود: از این دو نقطه ای سؤال می كنم كه بین دو دست اوست، آنها چیست؟
ابوحنیفه: آن خلقتی است در چهارپایان مانند دو گوش و بینی است كه در قسمت سر تو است.
حضرت صادق - علیه السلام - فرمود: خداوند دو گوش مرا آفرید تا با آن ببینم، و بینی مرا آفرید تا با آن بوی خوش و بد را استشمام كنم، ولی این دو چیز را در این درازگوش برای چه چیزی آفرید؟ چگونه در همه جای بدن این حیوان مو روئید به جز در این قسمت از بدنش؟
ابوحنیفه گفت: سبحان الله! من درباره ی دین خدا سؤال می كنم، و تو پرسشهای بچه گانه ای از من می كنی. سپس ابوحنیفه برخواست و از مجلس خارج شد.
محمد بن مسلم گوید: به امام صادق - علیه السلام - عرض كردم: فدایت شوم از مطلبی سؤال كردی كه دوست دارم آن را بدانم.
حضرت گفت: ای محمد خدای تبارك و تعالی در كتاب شریف خود می گوید: «ما انسان را در رنج آفریدیم» [1] یعنی انسان را به طور ایستاده در رحم مادر آفرید به طوری كه رو و دست و پای او به همان سویی است كه رو و دست و پای مادر او است و پشت و نشیمن او به همان سویی است كه پشت و نشیمن مادر او است، غذای او همان است كه مادر او می آشامد، و نفس می كشد، درحالی كه میثاقی كه خدا از او گرفت. پیش روی او است.
پس هرگاه ولادت او نزدیك شد فرشته ای می آید كه نام او «زاجر» است و به او نهیب می زند و او را به طرف پایین سوق می دهد.
[ صفحه 498]
و در اثر آن بچه تغییر وضعیت می دهد و رو و دست و پای او به طرف قسمت های زیرین مادر قرار می گیرد، و قسمت های عقب او به طرف پیشین مادر خود قرار می گیرد و به این وسیله خداوند تولد و زائیده شدن او را بر مادرش آسان قرار دهد. و این حالتی است كه شامل همه مردم می گردد مگر اینكه از مخالفین (یا شخص سركش باشد) زیرا در این صورت هنگامی كه فرشته به او نهیب می زند او وحشت می كند و او سر و ته می شود و از نهیب آن فرشته می ترسد و وحشت زده و گریان بر زمین می افتد، در حالی كه میثاق و پیمان خدا را (در عالم ألست) فراموش كرده است.
ولی خداوند تمامی حیوانات را در شكم مادرشان به طور معكوس (با سر پایین و پا به سمت بالا) می آفریند و پشت های آنها را به طرف قسمت های جلوی مادر قرار می دهد به طوری كه قسمت های جلوی آنها به طرف قسمت پشت مادر است. به همین صورت و در حالی كه سر خود را بین دو دست و دو پای خود گرفته اند در ارحام منتظر لحظه ولادت می باشند، و از مادر غذا جذب می كنند و هنگامی كه لحظه ولادت فرا رسید به سرعت و سهولت از شكم مادرشان بیرون می افتند و این دو نقطه ای كه بین دو دست آنها است همگی محل چشمان آنها در شكم مادرشان می باشد و آنچه در نقطه پاهای آنها است محل تنفس آنهاست كه روی آنها مو نروئیده است، و این حالت و وضعیت در همه حیوانات و چهارپایان می باشد مگر شتر كه سر او - به علت طولانی بودن گردن آنها - از بین دست و پای آنها در شكم مادر خارج شده و عبور كرده است. [2] .
[1] سوره ي بلد آيه ي 4.
[2] روايت بالا از رواياتي است كه از زبان امام معصوم - عليه السلام - پرده از حقايقي ناشناخته از حقايق عالم هستي كه علم از آن به عنوان قوانين جهان تعبير داشته است، برمي دارد و لذا هيچ منافاتي بين حقايق ديني و كشفيات علمي نيست.